تو را زندگی می نامم

I call you have the life

که عطرِ خداوندی با خود داری

That you have God"s perfume with you

و در ازلیّت نگاهت

And in eternity of your eye notice

شریان ِ ایجاد ، جریان گرفته است ...

The artery of creation is running

تو را عشق می نامم

I call you love

که حضورت آدمی را

That your presence leads the human

به فراموشی از خویش و خویشتن سوق می دهد

To forgetfulness of him and himself

به ناگهانی ترین لحظات پرستش و دگرگونی ...

And the most suddenly minutes of worship and changing ….

نامت را با لهجه ی باد صدا می زنم

I call your name with wind accent

و طنین اسمت را در گوش باران نجوا می کنم

And I whisper tingle of your name in the ear of the rain

تا یاس های جوان ، شکوفه هاشان را

To the young jasmines bud their blossom

به سمت نورانی حضورت بگسترند

Toward your bright presence

داغ های کبود ِ تو را به گریه می نشینم

I cry for your bruise scars

و هرچه شبنم را بر چشم ِ گل ها جاری می سازم

And I run all of the dews on the eyes of flowers

که پشت ِ درختان می شکند از سنگینی شنیدن ِ رنجهایت ...

That trunk of the trees break from hearing of passions …